Emigreren blijft een kwestie van durven ...

Als het eenmaal gaat kriebelen, als het al dan niet stoute plannetje in je hoofd heeft postgevat, het idee dat je heel misschien wel eens een nieuw leven in het buitenland zou kunnen gaan beginnen, als fantasiebeelden van zon, rust en ruimte je het hoofd op hol doen slaan, wat dan? Hoe pak je het aan, hoe maak je het concreet? Programma's als 'Ik Vertrek' geven wel een indruk hoe anderen te werk zijn gegaan, maar te vaak zijn het de rampverhalen van totaal onvoorbereide naïevelingen. Zo wil je zelf natuurlijk niet van start gaan. Maar hoe dan wel?

Ons verhaal is misschien een voorbeeld van hoe het iets planmatiger kan. Maar maak je geen illusies, onverwachte gebeurtenissen zullen er altijd zijn, onvoorziene tegenslagen, financiële tegenvallers, uitlopende

planningen, mislukkende afspraken. Je kunt nu eenmaal niet alles voorzien in zo'n complex proces als emigratie nu eenmaal is. Ben je iemand die absoluut niet tegen dergelijke verrassingen kan en raak je bij het minste of geringste in paniek, of denk je dat je relatie (emigreren doe je vrijwel altijd met zijn tweeën, of meer) niet bestand is tegen tegenslag: begin er niet aan! Ben je iets stressbestendiger en avontuurlijker aangelegd, dan is het misschien wel iets voor jou. Enige voorbereiding is onmisbaar. Via internet hadden we een aantal beschikbare huizen/bungalows opgespeurd en afspraken gemaakt, dus dat leek in kannen en kruiken. Het moest wel gek lopen, wilde daar niet een geschikt onderkomen tussen zitten. De werkelijkheid was anders, zo ondervonden we toen we eenmaal in Frankrijk waren. Tot twee keer toe was het paleisje waar we onze zinnen op hadden gezet onder ons neus verkocht. Nou een echte domper op de feestvreugde kan ik je zeggen. Thuis gekomen zijn we weer 'zomaar', geheel vrijblijvend, eens op internet gaan speuren en waren blijven steken bij een heel geschikt huis, zo leek het. Dus weer in de auto op weg naar de Franse/Nederlandse makelaar om het te bezichtigen. Als we hier toch eens een huis zouden kunnen vinden, fantaseerden we, op een heuvel met prachtig uitzicht, een lap grond en geschikt om voor een deel als minicamping te maken... Maar het moest geen bouwval zijn, want klussen, daar zijn wij niet voor geschikt. We hadden dus aardig wat eisen, maar wat rondkijken kostte niets. De kans dat we iets zouden vinden dat aan onze eisen zou voldoen leek ons klein, dus had het zoekproces nog altijd iets vrijblijvends. Alsof je stiekem een verboden spelletje speelde, waar je een beetje giechelig van werd. Zo gingen een paar weken/maanden voorbij en zagen we wat hopeloze huizen voorbijtrekken. Maar de vrijblijvendheid eindigde totaal onverwacht, met een knal, toen we opeens in het huis stonden dat aan onze eisen, maar dan ook aan álle voldeed. Help, wat nu! We waren ingehaald door onze droom. Onze voorbereidingen betaalden zich nu uit, want we wisten uit boeken (Wonen en kopen in Frankrijk) en rampverhalen over het kopen van een huis in Frankrijk op internet precies waar we op moesten letten. We hadden onze hoop gevestigd op een Nederlandse begeleiding in de aankoop van ons paleisje. De man ging alles voor ons uitzoeken hoe het gesteld was met het voorlopige koopcontract (zaten er geen addertjes onder het gras en hadden ze geen dingen weg gelaten die ons geluk in de weg zouden kunnen staan). Nou dat was ook nog een hele uitzoekerij pff alle gegevens doorgeven en maar weer wachten en hopen dat we snel onze handtekeningen onder het contract konden zetten. De kriebels in je buik en al voorzichtig bezig met inrichten van ons droomhuis, want diep van binnen weten we dat het goed zit. Na een paar mails heen en weer het groene licht gekregen om het koopcontract te komen tekenen (dan is het echt van ons en kan onze droom  beginnen).Op 20 Maart 2015 zijn we naar Frankrijk vertrokken om daar alles te gaan regelen met de bank, de notaris de makelaar en om alvast het huis een beetje in orde te maken. De meubeltjes mochten we gelukkig al eerder in het huis plaatsen van de vorige eigenaar (een Nederlander) zodat dat beter uitkwam met transport regelen. Met rode konen van de koorts en de stress heb ik bij alle instanties, de makelaar, de bank en de notaris “qui” en “non’” geknikt en geschud, contracten getekend, cheques uitgeschreven, en geen flauw benul gehad waar het over ging. Ik kan me daar nu niets meer bij voorstellen(onze makelaar gelukkig wel), maar toen had ik gewoon geen andere optie, dan vertrouwen op de goede afloop en doorgaan. Gelukkig had ik een hamer, een zaag, een nijptang en een paar hele goede potten latex bij me. Vol goede moed opende ik dus na een paar weken eindelijk de voordeur van ons nieuwe huis, maar deinsde meteen terug van de misselijkmakende geur. Dat was me de vorige keer, en dat was al weer meer dan een half jaar geleden, helemaal niet opgevallen. Ik vermoedde dat het kwam door de vele weken dat het huis leeg gestaan had, dus ik opende alle luiken en ramen en zag met het vrolijk binnenvallende licht ook ineens wat er achter en onder de meubels verscholen was geweest. Dit ging ik niet oplossen met een hamer, een zaag, een nijptang en een pot latex, dat was me wel duidelijk. Er was dus werk aan de winkel in ons nieuwe leven en dat pakten we beiden vol goede moed op.



Koud is het in de Bourgogne, bitterkoud. Ook al staat er een knots van een houtkachel in het huis die vol staat te branden, het blijft steenkoud. Misschien komt het omdat het huis bijna twee jaar niet permanent bewoond is en er nog  vocht in de dikke muren zit, we hopen het maar. Een kamer is in een redelijke staat dus bombarderen we die maar tot huis/werkkamer. De rest van het huis is vies en er moet nog afgrijselijk veel gebeuren, dat is duidelijk.
Er volgt een periode van schoonmaken en opruimen. De hele stal/werkplaats wordt leeggehaald en alles wat niets meer van waarde heeft wordt  op een hoop gegooid. Zakken vol oude kleren, kapotte tafeltjes,oud kapot banksteel, lege blikken rattenkruit (huu), en nog veel meer rotzooi. De mooie spulletjes worden bewaard en krijgen een tweede leven. Als de hele stal/werkplaats leeg en schoon is, kunnen we de dozen met onze spullen daar neerzetten om later uit te pakken. Langzaam maar zeker verandert de troosteloze aanblik van het  oude huis in een frissere versie door middel van verf en ons geliefde Le Petit Bonheur. Scheuren worden gestuukt, rotte luikdelen vervangen en er komen hier en daar prachtige balken tevoorschijn. Die worden gebeitst nadat eerst alle vijfduizend kieren gedicht zijn (pfff).
Ons plan is om eerst het ene deel van het huis provisorisch op te knappen om daarna het andere deel aan te pakken. Daar willen we dus een chambre d’hôte van maken die begin volgend jaar klaar moet zijn.
Tussendoor komen er veel vrienden en familie langs. Sommigen nemen ongevraagd zakken gips mee of  allerlei mij onbekend gereedschap. Of we willen of niet, er gaat iets aangepakt worden in ons huis. Ook aan de tuin wordt veel werk verricht. Er worden bomen gekapt en gerooid en met behulp van de Franse buurman met zijn grote machine, ziet de tuin er in no time picobello uit. Nu kunnen we daar de moestuin gaan maken.

We planten druiven soorten en knoflook en nog meer fruit en hopen op een goede groei en oogst. Anderen nemen, ook ongevraagd, potten pindakaas, hagelslag en rookworsten van de Hema mee, de hele voorraadkast (een klein wankel kastje in de tv kamer) stond ermee vol… Heel bijzonder die bezoeken, veel intenser ook. We genieten ervan en altijd als het huis weer leegstroomt moeten we een paar dagen wennen aan de stilte. Het is als het terugkomen van een heerlijke vakantie; bij thuiskomst voel je je dan even ontheemd. 

`s Morgens vroeg loopt de wekker af. En geloof me ... dat valt niet mee want ik ben een avondmens!! Toch dwing ik mijzelf m`n bed uit... werkkloffie aan .... inclusief een paar stevige werklaarzen en gaan...! Voordat het half negen is heb ik in de tuin al dat gedaan wat nodig is. ook de moestuin is onder handen genomen.... Terwijl ik zie dat de zon nu al z`n "plek"in de tuin inneemt en weet dat het straks veel te heet zal zijn om nog wat in de tuin te doen ,zit ik op het bankje voor het huis waar nog schaduw is. Lepelend uit m`n bakje fromage blanc (kwark) kijk ik naar een van de poezen die trots met weer een muis in haar bek de tuin komt inlopen... Het eerste wat de poezen doen als ze me morgens horen is naar buiten schieten zodra ik de voordeur open doe om de frisse ochtendlucht in het huis binnen te laten komen.

Ik kijk om me heen...

Zo`n 5 meter van me vandaan lopen de koetjes te grazen. Iedere ochtend als ik naar de moestuin loop zeg ik ze gedag, en iedere ochtend kijken ze me "lodderig"aan met zo`n blik van ...."Ken ik jou?" De stier die er tussen loopt blijft imposant om te zien ,en het blijft me verbazen hoe weinig agressie het dier uitstraalt.




Door een klein briesje wappert het vliegengordijn bij de voordeur. En ik weet zeker dat het ook vandaag weer niet zal lukken om de vliegen uit het huis te houden.

De musjes hebben het al super druk. De waterbak van de hondjes wordt met deze hitte druk bezocht om te drinken. Wat kan een mens daarvan genieten om dat te aanschouwen. Waar ik minder blij mee ben is dat wespen ook vocht nodig hebben,dus die bezoeken ook de drinkbak van de hondjes... Wespen... ik zal er nooit aan wennen. En zeker niet aan die Frelons (hoornaars) die hier ook rondvliegen. Jeetje! Wat zijn dat een joekels! Je hoort ze eerder dan dat je ze ziet. Het lijken wel helikopters.

Nu  het zonnetje inmiddels aan kracht wint zie ik ook al weer de eerste hagedisjes lopen. Ik ben er inmiddels al aan gewend dat ik iedere keer als ik het huis uit kom,er eentje die lekker buiten op de mat in het zonnetje ligt, voor m`n voeten zie wegschieten. Wel jammer is, dat een van de hondjes er een sport in heeft gevonden om achter de hagedisjes aan te gaan. Er lopen er inmiddels al een aantal hier rond die hun staart missen.

De zon rukt op en ik weet dat ik mijn plekje in de schaduw zo dadelijk kwijt ben, maar nog even....

Nog even genieten van van het gezoem van de bijtjes en de hommels.  Ah... daar rijdt Pascal langs op zijn trekker. Het is de vriendelijke (buurman)boer die ons vanaf het begin hartelijk heeft begroet, maar sinds we hem er tijdens een werkklusje bij hebben gehaald  toen hij langs reed op z`n trekker, is hij extra hartelijk.

Ik kijk in het tijdschrift dat naast me ligt en waar ik geen letter uit heb gelezen... en zie op de cover staan:"Thuis vakantie vieren"!! En ik realiseer me dat dat is wat ik iedere dag doe. Ondanks dat ik hier in Frankrijk ook gewoon moet werken en weet dat ik straks weer een aantal gasten mag ontvangen en vermaken, "vier" ik hier iedere dag vakantie.

Uit het leven halen wat erin zit!

Johan en ik deden dat al en over een paar dagen komen de kids hier. 

Ik hoop dat ook zij hier "vakantie vieren"....

La vie en France

Une belle Journée.